شعر و شاعر ، شعار و عمل، خر ، مردم و روباه شهر قصه

در نمایش زیبای شهر قصه، شاعر، طوطی شکر شکن، می خواهد 623 بیت از شعر خود را بخواند ولی با مخالفت خر و گروهی دیگر از مردم شهر روبرو می شودپس به 23 بیت قانع می شود ولی با مخالفت دوباره، سرانجام با التماس می گوید خوب فقط سه بیت که باز هم خر می گوید نمیشه، پس شاعر سرخورده از ناسپاسی مردم، به خر بودن خود اذعان می کند که باز خر شهر قصه بابت این مدعا، معترض شاعر می شود و کار به دادگاه می کشد. در دادگاه ابتدا هویت شاعر زیر پرسش قرار می گیرد و بعد که شاعر می گوید: «خوب پس دیگه خرم من!» این بار خر بودن شاعر انکار می شود! راستی خر نماینده چه گروهی از مردم است که حال و حوصله شنیدن سه بیت شعر را ندارد و شاعری که می خواهد حرفش را در 623 بیت برای مردم بگوید نماینده چه گروهی؟ چرا مردم به ویژه خر خراط در محاکمه شاعر، باقاضی(خرس) وملا (روباه!)همراهی می کنند. زمانی که شاعر به معرفی خود می پردازد سرگیجه می گیرند و چیزی از حرفهای او سر در نمی آورند و دست آخر حتی شاعر را به اندازه یک خر نمی دانند! چرا شاعر ، زمانی که مردم شهر قصه شعر طولانی او را نمی پذیرند، با تحقیر با مردم شهر قصه حرف می زند. چرا طوطی شکرکن بجای آنکه شعرش را مطابق ذوق و سلیقه مردم تغییر دهد مردم را مقصر می شناسد و در برج عاج خود، از نادانی آنها شکوه و شکایت دارد. چرا شاعر نمی تواند برای همین مردم شعر بگوید تا به مذاق آنها خوش بیاید و به تدریج ذوق و سلیقه مردم را ارتقا بخشد.
شهر قصه سالها پیش از خیزش 57 ، به یک ناهنجاری اجتماعی بسیار مهم اشاره داشت: اگر جامعه را بمثابه اندامی زنده تصور کنیم مردم(بدنه جامعه) به روشنفکران(سر/قوه تعقل جامعه) توجهی نداشتند و از آنها پیروی نمی کردند و روشنفکران نیز به مردم و مشکلات آنها توجهی نداشتند و شعر خود را برای خود(هنر برای هنر) می سرودند. پس در غیاب سر، بدنه از چه کسی /چیزی پیروی می کردو سرانجام ایا در شهر قصه، که خرها روباه ها را بقدرت رسانده اند و خود در زیر بار سنگین روزانه له می شوند کسی هست که بجای شعر(شعار شبانه یواشکی بر لب بام) راهی برای برون رفت از این بن بست تاریخی، این حلقه بسته وقایع از مشروطه تا بحال به مردم عرضه کند؟