یافته های یک پژوهش: آزاردهنده های اینترنتی واقعا شکست خوردگان هستند.

Study Finds That Online Harassers Really Are Losers
July 22, 2015 | by Stephen Luntz
http://www.iflscience.com/brain/online-harassers-really-are-losers
{پرخاشگری مردان به زنان با عملکرد ضعیف خودشان همبستگی دارد.}
برخی اوقات دانش چیزهای را ثابت می کند که شما همیشه دوست داشتید باور کنید اما موردظن بیش از آن درست بود که بتواند حقیقت داشته باشد. شاهد الف: مردانی که درگیر آزار و ابراز نفرت به زنان هستند احتمالا در بازی های رایانه ای ضعیف هستند.
اینترنت می تواند مکانی ترسناک برای هر کسی باشد که در مشخصاتش موردی تا حدی بحث انگیز داشته باشد اما زنان، بویژه زنان جوان اغلب آزارهای بسیار جدی تری را نسبت به مردان تجربه می کنند. در فضاهای بازی یک زن چهار برابر بیشتر احتمال دارد که اظهار نظرهای منفی دریافت کند تا مردی که همان گونه رفتار می کند.
کایکل کوزمویچ(Michael Kasumovic) از دانشگاه ولز جنوبی و جفری کوزونوف( Jeffrey Kuznekoff) از دانشگاه میامی تصمیم گرفتند تا انگیزه این غضب را مورد تحقیق و بررسی قرار دهند. آنها در PLOS ONE خاطر نشان می کنند که «گرچه پژوهش های بسیاری برای درک رفتار های ناشی از تبعیض جنسی انجام شده، درباره آنچه که این رفتارها را برمی انگیزاند و افرادی که آن را آغاز می کنندتقریبا هیچ بینشی نداریم.»
این موضوع بسیار گسترده تر از آن است که در یک پژوهش مورد بررسی قرار گیرد اما این دو آزمون فرضیه ای را آغاز کردند که تبعیض جنسی توسط مردانی اعمال می شود که سعی در حفظ فضاهای مذکر سنتی دارند که می بینند مورد هجوم زنان قرار داده گرفته است. کوزمویچ و کوزونوف یک فرضیه ی تکاملی را در نظر گرفتند که مردان در پایینِ سلسله مراتب، بیشترین دشمنی را نسبت به تازه واردان ابراز می کنند زیرا اگر زنان به رتبه بالاتری نسبت به آنها در سلسله مراتب خرده فرهنگی دست یابند، آنها بیشترین آسیب پذیری را برای از دست دادن جایگاه شان خواهند داشت. این دو پژوهشگر، این فرضیه را در تقابل با نظریه های
سازنده اجتماعی مطرح کردند که تبعیض جنسی با موقعیت ها در یک سلسله مراتب ارتباطی ندارد.
این دو مشاهده کردند وقتی که یک بازیگر آزمون به بازی تیرانداز Halo 3 آنلاین می پیوندد و از صدای مرد یا زن استفاده می کند چه روی می دهد.
پژوهش نشان می دهد که بازیگرانی با مهارت کمتر، به ویژه وقتی که بازی ضعیفی ارائه می دهند، نسبت به همبازی با صدای زن خصمانه تر رفتار می کنند. در برابر، بازیگران با مهارت کمتر نسبت به بازیگری با صدای مرد در همان وضعیت رفتاری فروتنانه دارند. بعلاوه، هر قدر بازیگر بدتر بازی کند احتمال اینکه نسبت به زنان اهانت کند بیشتر است، گرچه بیشتر اظهار نظرهای موهن بصورت آشکار، نشان از تبعیض جنسی ندارد.
در 163 بازی، 189 بازیگرکه همگی مرد بودند با درنظرنگرفتن بازیگر آزمون، در حین بازی ها سخن گفتند.
هنگامی که صدای بازیگر آزمون زنانه بود اغلب از سوی بازیگرانی که خوب بازی می کردند تشویق می شد و بیشتر از سوی کسانی که بدتر از او بازی می کردند مورد اهانت قرار می گرفت. تصویر برای بازیگر مرد بسته به معیاری که بکار می رفت پیچیده تر می شود اما در موردبازیگر مرد در مجموع اظهارنظرهای کمتری می شد و هیچ چیزی نظیر اهانت های پیشین، از سوی بازیگران با بازی ضعیف پیش نمی آمد.
مولفان مطرح می کنند که اظهارنظرهای موهن و پرخاشگرانه هر دو برای تشویق زنان به ترک بازی طراحی شده و شکلی از «نه تصویری» در تلاش برای کاستن از اعتماد به نفس زنان است تا زن عملکرد ضعیف مردی را که چنان اظهار نظری می کند نادیده بگیرد.
مولفان امیدوارند که تجربه زنان در این باره، خصومت را کاهش دهد. از سوی دیگر، اگر این پژوهش بقدر کافی مطرح شود، آزارهای بالقوه ممکن است کمی شدت کمتری یابد.
واشنگتن پست