پژوهش جدید: به دام انداختن سرطان با برانگیختن بدن علیه توده بدخیم

New Research Shows How To Trap Cancer By Turning Your Body Against The Tumour

October 3, 2015 | by Sarah Allinson
http://www.iflscience.com/health-and-medicine/new-research-shows-how-trap-cancer-turning-your-body-against-tumour

سرطان هنگامی روی می دهد که سلول ها در بدن به گونه ای غیرقابل کنترل شروع به رشد کنند. اما اگر بتوان از بافت پیرامون بک توده بدخیم کمک گرفت تا گسترش سرطان متوقف شود آنگاه چه؟ پژوهشی جدید نخستین مدرک را بدست می دهد که چگونه این امر با درمان موشی با یک داروی جدید ممکن می شود که احتمال رشد سلول های سرطانی در بخش های دیگری از بدن را کم می کند.
بسیاری از پژوهشگران در زمینه سرطان معتقدند که گسترش سرطان به اندام های دیگر، که متاستاز نامیده می شود، کلید اصلی درمان این بیماری است زیرا متاستاز دلیل نود درصد مرگ کسانی است که از سرطان می میرند.
در گذشته، درمان های متعددی با هدف پیشگیری از متاستاز خود سلول های سرطانی را هدف گرفته بود، برای مثال شیمی درمانی، که اثرات جانبی شدیدی دارد. این رویکرد می تواند تا حدی موفق باشد اما بعد از مدتی سلول های سرطانی به درمان مقاوم می شوند و آنگاه سرطان گسترش می یابد.

خوشامدگویی به محیط زیست

پژوهش اخیر همچنین نشان داده است که سلول ها و پروتئین هایی که پیرامون یک توده بدخیم هستند نقش مهمی در چگونگی رفتار آن بازی می کنند. همانطور که توده بدخیم توسعه می یابد، پیام هایی به سلول های مجاور می فرستد و آنها را برای ایجاد یک محیط زیستِ کوچک با شرایط مناسب برای گسترش سرطان بکار می گیرد. سپس این سلول ها می توانند با ارتباط با سلول های توده بدخیم، آنها را تشویق به رشد کنند.
بخش بزرگی از سلول های یافته شده در محیط زیستِ کوچک، بافت های همبند وابسته به سرطان( cancer-associated fibroblasts :CAFs) هستند. در بافت های عادی، بافت های همبند به ساخت پروتئینِ ساختار ساز و یا «ماتریکسی» کمک می کنند که به اندام های ما شکل خودشان را می دهد و به بهبودی زخم ها کمک می کند. با این همه در سرطان، بافت های همبند برای بازسازی و سفت کردن ماتریکس پیرامونی بکار گماشته می شوند. این به توده بدخیم کمک می کند تا با تشویق سلول هایش به تقسیم، بیشتر رشد کند و به سلول های سرطانی اجازه می دهد تا به جریان خون فرار کنند، جایی که می توانند از آن به اندام های دیگر بدن بروند تا گسترش یابند.
این پژوهش جدید، توسط پژوهشگران انیستیتو فرانسیس کریک(Francis Crick) که در امبو ریپورتز(EMBO Reports) منتشر شده، در یافته که هنگامی که بافت هیا همبند در شرایط اکسیژن کم رشد کرده باشند دیگر تلاش نمی کنند که ساختارِ پیرامونی را تغییر دهند و دوباره شروع به رفتاری شبیه بافت های همبندِ عادی می کنند. ماتریکس قابل انعطاف باقی می ماند و از همه مهم تر، سلول های توده بدخیم دیگر نمی توانند از طریق آن گسترش یابند. این پژوهش نخستین سرنخ هایی را بدست می دهد که چگونه ما می توانیم این فرایند را هدف بگیریم و به سلول های بافت همبند مرتبط با سرطان را به وضعیت قبلی بازگردانده علیه سرطان بکار بگیریم.
آزمون های تجربی بیشتر یافته است که تغییرِ رفتار بافت های همبند بدلیل پروتئینی است که در گیرِ حس مقدارِ اکسیژن در دسترس سلولهاست. این گروه سپس دارویی را روی موش های سرطانی بکار برد که این حسگر اکسیژن را فریب داده تا به گونه ای رفتار کند انگار اکسیژن کافی وجود ندارد. آنها دریافتند که سرطان در موش هایی که با یان دارو درمان شده احتمال کمتری برای گسترش دارد تا موش های سرطانی که این دارو را نگرفته اند.

رویکردی نویدبخش

همانگونه که تیم این پژوهش فورا تایید کرده است این رویکرد هنوز در مراحل اولیه است. با این همه، این پیشرفت هیجان انگیز در روشی است که فکر می کنیم سرطان را می توان درمان کرد. یکی از بزرگ ترین چالش ها در درمان سرطان این است که سلول های توده بدخیم از لحاظ ژنتیکی ناپایدار هستند و در نتیجه می توانند در برابر شیمی درمانی مقاوم شوند. بافت های همبند و سایر سلول های پایدارتند و بنابراین امید می رود که اگر یافته های این پژوهش به نتیجه مورد انتظار برسد در برابر درمان های در حال ظهور کمتر مقاوم باشند.
همان گونه که درک ما از ارتباط پیچیده بین سرطان و بدن مان پیشرفت می کند ما روشهای نوینی برای هدف قرار دادن و مبارزه با این بیماری می یابیم. احتمال زیادی دارد که شیمی درمانی در آینده از این واکنش های متقابل بهره بگیرد و امید برای درمان های بهتر و موثرتری فراهم سازد.