ستاره شناسان نخستین ستاره با جوّی تقریبا خالص از اکسیژن کشف کرده اند

Astronomers have discovered the first star with an almost pure oxygen atmosphere
Everything else is gone.
http://www.sciencealert.com/astronomers-have-discovered-the-first-star-with-an-almost-pure-oxygen-atmosphere

دانشمندان نوع جدیدی از ستاره شناسایی کرده اند که تا این مقطع فقط بصورت فرضی تصور می شد: یک خورشید باستانی که اینقدر زندگی کرده است که حالا بیرونی ترین لایه آن تقریبا کامل از اکسیژن خالص تشکیل شده است.
هنگامی که ستاره های به نسبت کوچک- ستاره هایی کمتر از ده برابر جرم خورشید ما- یه پایان چرخه زندگی خود نزدیک می شوند، آنها لایه های بیرونی را دور می ریزند و به چیزی تبدیل می شوند که کوتوله های سفید نامیده می شوند. تحت گرانشِ زیاد، سنگین ترین عناصر بسوی پایین و به درون هسته متراکم ستاره می روند در حالی که عناصر سبک تر نظیر هیدروژن وهلیوم بسوی بالا و به سطح می روند.
حداقل این چیزی است که معمولا اتفاق می افتد. این ستاره که SDSS J124043.01+671034.68 نام گرفته، از آنجا که ستاره شناسان کشف کرده اند که جوّ بیرونی این ستاره اساسا بیش از 99.99 درصد اکسیژن است نشان می دهد که از این روند پیروی نمی کند. فقط ردهایی از سایر عناصر پیدا شده شامل نئون، منیزیم و سیلیکون اما هیدروژن و هلیوم که انتظار دارید در سطح بیشتر باشند هیچ نشانه ای نیست.
این معمایی برای گروه پژوهشی،با هدایت سوزا اولیویرا کپلر(Souza Oliveira Kepler) از دانشگاه فدرال ریو گرند دو سول در برزیل که آن را کشف کرده است. او می گوید« برای تمامی عناصر سبک چه روی داده است؟ چگونه همه آنها بیرون شده اند؟»
پاسخ کاملا روشن نیست اما ستاره شناسان مدتها تصور می کرده اند که بیرون شدن عناصر از سطح یک ستاره طی زمان می تواند یک احتمال باشد. اگر این آن چیزی باشدکه اینجا در SDSS J124043.01+671034.68 روی داده است(یا داکس(Dox) نام مستعاری که پژوهشگران بر روی آن گذاشته اند) این نخستین بار است که چنین پدیده ای اتفاق می افتد.
در هر حال، این ستاره تحت اکسیژن، تنها ستاره واقعی در نوع خود برحسب اجرام خورشیدی است که درباره اش می دانیم، تنها ستاره ای بین حدود 32000 کوتوله سفید با چنین جوّی از اکسیژن خالص.
کپلر می گوید:«این کوتوله سفید بنحوی باورنکردنی غیرمنتظره است زیرا هیچ ایده ای نداشتیم که چیزی نظیر آن بتواند حتی وجود داشته باشد که این امر، کشف آن را مشکل تر ساخت.»
اما چگونه سایر عناصر از جوّ این ستاره بیرون شده اند؟ هیچکس با اطمینان نمی داند اما کپلر و همکارانش یکی دو ایده دارند. ممکن است که داکس بخشی از یک سامانه ستاره ای دوتایی بوده باشد و این برهمکنش با ستاره دیگر در آن سامانه به گونه ای سبب بیرون شدن سایر عناصر جوی آن شده و یک پوشش اکسیژن زیر آن را بی حفاظ گذاشته است.
ایده دیگر اینکه چیزی درون ستاره، نظیر یک جهش عظیم سوختن کربن در مرکز داکس، ممکن است زبانه هایی بسوی بیرون داشته و عناصر سبکِ روی سطح را حذف کرده باشد.
کپلر می گوید:«فکر می کنم مساله اصلی این است که ما تا پنجاه سال اخیر را وقف [محاسبه] تغییرات تدریجی ستاره هایی کرده این که هیچ برهمکنشی با یکدیگر نداشته اند در حالی که حداقل سی درصد ستاره ها با همدم دوتایی شان برهمکنش دارند.»

این یافته ها در ساینس گزارش شده است.