از برگه تاریخ و فرهنگ ایارن زمین-فیسبوک
حکیم میسری نام یا لقب پزشکی ایرانی است در قرن چهارم هجری. از وی کتابی باقی مانده بنام دانشنامه میسری که طبق معمول اصل آن در فرانسه در اسارت می باشد. دانشنامه میسری به نظم پارسی سروده شده.
از محل تولد وی خبری نداریم بجز آنکه او خود را ایرانی مینامد.
در ابتدای کتابش توضیح میدهد که چرا کتاب را به پارسی و نه عربی که رسم آن دوران بوده نوشته.
نکته کلیدی اینست که وی در این هفت بیت زیبا هم پارسی و دری را بعنوان مرادف آورده و هم نام سرزمینمان را ایران اورده. چیزی که دشمنان ایران همواره تکذیب می کنند.
چو بر پیوستنش بر، دل نهادم
فراوان رای‌ها بردل گشادم
که چون گویمش من تا دیر ماند
وُ هر کس دانشِ او را بداند
بگویم تازی ار، نه پارسی نغز
ز هر در، من بگویم مایه و مغز
و پس گفتم زمین ماست ایران
که بیش از مردمانش پارسی دان
وگر تازی کنم نیکو نباشد
که هرکس را ازو نیرو نباشد
دری گویمش تا هر کس بداند
و هرکس بر زبانش بر براند
