از فیسبوک – Ali Sajjadi
هزار سال و بلکه چندهزار سال میگذرد که ما مردم اینطرف رود، جواب مردم آن طرف رود (یا فرارود) را با شمشیر و تیغ داده ایم، آنها هم البته ساکت ننشسته اند و همین جواب را با چیزی بدتر از آن بما داده اند. آنوقت توقع داریم که قزاق، وقتی به اینطرف جیحون بیاید، قزاقی نکند!
از زمان #کوروش_بزرگ که برای جنگ با ماساگت ها ده پانزده سال شرق و شمال و شمال شرق را زیر مهمیز داشت، تا عهد داریوش و #مهرداد_بزرگ و #انوشیروان و #خسروپرویز ، همه جا سپاهیان شرق و غرب با هم روبرو بوده اند. کل دعوای شاهنامه، چکاچاک شمشیرهای تورانیان و ایرانیان است. مرز صلح را متاسفانه همه جا، تیرِ آرش کمانگیر تعیین میکرده است
سلطانِ صوفی این طرف رود، در کاسهٔ سرِ فرمانروای آن طرفِ رود شراب مینوشیده است (#شاه_اسماعیل_صفوی) و فریادهای صلح مانی و بودا ، در بُنِ دره های اطراف جیحون و سیحون و بایکال دفن شده و به خاک رفته است و حکمرانان دوسوی رود، فریادِ ٲنا و لاغَیری سر داده اند که:
اگر جز بکام من آید جواب
من و گرز و میدان و #افراسیاب
خب معلوم است که آنها هم ساکت ننشسته و وقتی شاه اسماعیل در این طرف مرز، اجساد پدران و بزرگانی همچون جامی را از خاک درآورده و سنّی سوزی میکنند، خیلی طبیعی است که در آنطرف مرز، علمای #توران فرمان خرید و فروش اسرای ایرانی را امضاء و اجرا میکنند.
تاریخ، عمل است و عکس العمل! خاست و واخواست و برخاست آن تخم که در تاریخ بکارند، درویدن اینگونه چیزهاست. اگر ظلم کنی ظلم میبینی! پیشنهاد صلح را با سرنیزه و شمشیر نمی‌شود به حلقوم حریف وارد کرد. اینگونه است که برای ما ایرانیان، ازبک، ازبک میشود و قزاق، قزاقی میکند. هزاران سال است که در #ماوراالنهر خون با خون شسته شده. یعنی اینکه چیزی که عوض داره، گله نداره و هرکسی آن دِرَوَد ، عاقبت کار که کشت
این است که بقول باستانی پاریزی:
در حقیقت نقشه امروز ایران را، شاه اسماعیل صفوی کشیده است!! نه زمان شاه سلطان حسین یا قاجاریه و به دست میرزاآقاخان نوری و به قلم فرخ خان کاشی !! براساس همین سوابق و به همین دلایل، امروزه روز، بیشتر مرزداران ایران اهل سنت هستند و به عبارت دیگر، مرزهای ایران راسنی ها نگه میدرند و درحالیکه ما شیعیان در داخل مرزها از آسیب بیگانه در امان مانده ایم، آن ایرانیان را، گاهی حاضر نیستیم دستشان را بگیریم و همراه خودمان به بهشت که هیچ!! حتی به بهشت زهرا ببریم!!! نظامی ، شاعر بزرگ ما چه خوش گفته است:
من و تو ز خاکیم و خاک از ز می
همان به، که خاکی بود آدمی
همه سروری تا به خاک است و بس
کسی نیست، درخاک، بهتر ز کَس
یکنفر 