از گروه تاریخ و فرهنگ ایران و جهان-فیسبوک
بوشاسپ یا دیو خواب در ادبیات پارسی کهن به معنی خواب سحرگاهان و خواب سنگین بوده و در ادبیات متاخر به معنی «دیو خواب سحرگاه» به میان آمده است و از دیدگاه ایرانیان باستان خواب سحرگاه یکی از گناهان سنگین می‌بود. از این رو ایزد سروش، خروس را در سحرگاهان با بانگش مامور بیداری و سحرخیزی آدمیان کرده و ایشان را به تکاپوی زندگی فرا میخواند و اهریمنان و خرفستران ، سحرگاهان با بانگ ایزدی خروس متفرق میشوند.
در ایران پیش از اسلام موبدان زرتشتی موظف بودند سحرگاهان بوشاسپ را کنار زده و از خواب برخواسته و به آتش آتشکده ها سرزده و «هاون گاه» نماز اول روزانه مزدیسنی را در سحرگاهان بجای آورند (جالب اینکه همین نماز سحرگاهی را در آیین اسلام در نوبت اول نماز روزانه با عنوان نماز صبح میبینیم)
پی نوشت:
به یاد داریم که هنوز هم گذشتگان ما و روستاییان پرتلاش در بامدادان از خواب سحرگاهی بیدار شده و به تلاش و تکاپو می پردازند و از دیرباز این باور و ضرب المثل که «سحرخیز باش تا کامروا باشی» در میان ایرانیان جاری بوده و ریشه در همین جریان بوشاسپ دارد.
یکنفر 