از گروه تاریخ و فرهنگ ایران زمین-فیسبوک
سعلوه یا سعلووه، در باورهای مردم عرب خوزستان، زنی سیاه‌پوش و زشت با موهایی ژولیده و کثیف است. گفته میشود که کسی صورت سعلووه را ندیده چون عبای سیاه کثیفی بر سر دارد. در قصه های عامیانه، والدین، کودکان را با این شعر از سعلووه می‌ترساندند:
» سعلوه می‌دزدتت، می‌برتت، می‌خورتت، نخوابی سعلووه میاد برات «
گاهی هم در روایت‌های دیگر سعلووه موجودی زشت و پشمالو توصیف شده که می‌تواند خودش را به شکل زنان زیبا دربیاورد تا مردان آواره در بیابان را فریب بدهد.
ریشه‌ی این افسانه در باورهای مردم عرب فرای مرزهای ایران برمی‌گردد. در این باور کهن، سعلوه یک شخصیت اهریمنی زن است که شکل عجیب و ترسناکی دارد. بدنش مانند میمون پر از مو است، اما این توانایی را دارد که به زنی زیبا، موبلند و آراسته تبدیل شود. او مردان را اغوا می کند، سپس آنها را می‌کشد. در روایات دیگر، اگر عاشق مردی می‌شد، او را به رودخانه می‌برده و با او ازدواج می‌کرد و از او بچه‌دار می شد و پس از سال‌ها او را برمی‌گرداند. نکته قابل توجه این است که کلمه سعلوه در صحراها و روستاهای اردن به زن لاغر یا زشت اطلاق میشود.
یکنفر 